Dit jaar gaat een stille wens in vervulling. Ik zal de route van ‘Le Marmotte’ fietsen. Deze tocht bestaat uit 5 collen in het schitterende landschap van de Isère, de Valloire en les Hautes Alpe. De eerste dag starten we in de regen en in mijn hoofd komt de vraag “waarom wilde ik dit ook al weer?” De Col de la Croix de Fer is heftig, maar ook geweldig mooi. De hellingen zijn zwaar maar dit wordt meteen gecompenseerd. Eenmaal boven is het geen afzien meer maar genieten van de schitterende uitzichten.

De tweede dag beginnen we met de Telegraphe. Hij is zo’n 18 kilometer lang met een gemiddelde stijging van 8%, naar een hoogte van 2646 kilometer. Op de bochten staat de afstand tot aan de top en het stijgingspercentage tot de volgende bocht. Dat helpt…soms… Na de lunch van die dag komt de zwaarste klim van de hele tocht is de Galibier! Tijdens de tocht resoneerde een aanmoediging van een relatie in mijn hoofd: ‘en als je kapot gaat in de bergen, denk dan dat wanneer je de finish haalt alles voorbij is en trots kunt zijn!’ En wat was ik trots, ik stond letterlijk met de tranen in mijn ogen, wat een heerlijke prestatie.

Dan de laatste klim: de Alpe d’Huez…. een oude bekende, maar dit betekent ook dat ik precies weet waar het zwaar is…..En dat is deze klim zeker. Twee dagen lang heb ik duidelijk erg veel gevraagd van mijn lichaam en dat voel ik onmiddellijk bij de start. Het fietst eigenlijk best lekker, maar ook vandaag is het warm. Ik besluit om gewoon ‘naar boven te gaan’…. En dat doe ik. Met mijn slechtste tijd ever op deze berg, kom ik moe, maar voldaan boven.